Πάσχα στο Πετρίλο Αγράφων

Φέτος, λόγω κορονοϊού το Πάσχα δε θα είναι όπως τις προηγούμενες χρονιές.

Πέρυσι, τέτοια μέρα, φτάναμε στα Άγραφα. Ο φίλος μας, Κωνσταντίνος Βασιλακάκος, που ζει στο Πετρίλο, έναν ορεινό οικισμό πάνω από την Καρδίτσα, μας προσκάλεσε να περάσουμε μαζί τις γιορτινές ημέρες.

Δε χάσαμε την ευκαιρία και γρήγορα πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε.

Ο Κωνσταντίνος ζει μόνιμα στο Πετρίλο, γνωρίζει άριστα την περιοχή, αγαπά τη φύση, τις υπαίθριες δραστηριότητες και ασχολείται με τη νυχτερινή φωτογράφιση.

Ο νυχτερινός ουρανός των Αγράφων (φωτογραφία Κωνσταντίνος Βασιλακάκος)

Άλλοι ξεκινήσαμε από Ξάνθη, άλλοι από Θεσσαλονίκη και άλλοι από Αθήνα. Κοινός προορισμός, το Πετρίλο Αγράφων.

Τα Άγραφα διαθέτουν πλούσιο φυσικό και ιστορικό υπόβαθρο. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έβρισκαν καταφύγιο όσοι διώκονταν από τις αρχές, στη συνέχεια έγινε άντρο κλεφτών και αρματολών και κατά των 20ο αιώνα αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες τοποθεσίες της Εθνικής Αντίστασης. Η πλούσια βλάστηση και η δύσκολη πρόσβαση στο βουνό δημιούργησε κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσουν αρκούδες, αγριογούρουνα, ζαρκάδια και πολλά σπάνια είδη πτηνών.

Δυστυχώς στις μέρες μας βρίσκονται στην επικαιρότητα, εξαιτίας των ανεμογεννητριών, που απειλούν να "αποψιλώσουν" όλα αυτά τα μοναδικά στοιχεία.

Από τις πρώτες στροφές μαγευτήκαμε από τις ομορφιές της Πίνδου. Οι απότομες πλαγιές, τα ρέματα, το πράσινο, η αλπική βλάστηση μας προσκαλούσαν να την εξερευνήσουμε.

Η φυσική ομορφιά των Αγράφων (φωτογραφία Κωνσταντίνος Βασιλακάκος)

Διασχίσαμε μονοπάτια και πέτρινα γεφύρια, φωτογραφίσαμε λίμνες, ποτάμια, αστέρια και τραγουδήσαμε δίπλα στο τζάκι.

Κάναμε Ανάσταση στην παλιά πέτρινη εκκλησία του χωριού, ενός χωριού μεταξύ βουνοκορφών και ρεμάτων. Ο χαμηλός φωτισμός των κεριών, οι ψαλμωδίες χωρίς μεγάφωνα, ο επιβλητικός ήχος της καμπάνας και οι λιγοστοί κάτοικοι δημιουργούσαν ένα κατανυκτικό κλίμα. Μετά το Χριστός Ανέστη ακολούθησε το έθιμο του φλεγόμενου κέδρου, ένα θέαμα που μας εντυπωσίασε.

Το βράδυ της Ανάστασης στο Πετρίλο έχουν το έθιμο του φλεγόμενου κέδρου, ένα θέαμα εντυπωσιακό (φωτογραφία Κωνσταντίνος Βασιλακάκος)

Οι μέρες πέρασαν χωρίς πίεση χρόνου, με καλό φαγητό, πεζοπορία και ατελείωτες συζητήσεις. Περάσαμε ένα Πάσχα, διαφορετικό από τα άλλα, στο ζεστό σπιτικό του Μόνιμου Κάτοικου Πετρίλου. Κάθε φορά που αναπολούμε τις στιγμές, σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μας.

Εμείς επιστρέψαμε στις πόλεις μας και ο Κωνσταντίνος στη μοναξιά του. Ή μήπως εμείς στη ρουτίνα κι εκείνος στο βασίλειό του;