Ένας και μοναδικός Όλυμπος!

Ένας και μοναδικός Όλυμπος!

Ένα δυνατό τετραήμερο

Ένας παιδικός φίλος

Μια μοναδική αφιέρωση 

Ένας μυθικός αγώνας 

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, βρέθηκα στον Όλυμπο για την καθιερωμένη επίσκεψη στα καταφύγια του βουνού. Αυτή τη φορά είχα  παρέα τον καρδιακό μου φίλο Δημήτρη.  Όσο περπατούσαμε στα μονοπάτια, είχαμε τον χρόνο να πούμε όσα δεν είπαμε τα τελευταία χρόνια που ζει στην Ολλανδία. 

Γύρω στις 3 τη νύχτα, ξεκινήσαμε από την Γκορτσιά και τα ξημερώματα της Παρασκευής απολαμβάναμε τον ήλιο να ανατέλλει όσο πλησιάζαμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης, ανταλλάξαμε τα νέα μας με τον διαχειριστή του καταφυγίου, Νεκτάριο,και συνεχίσαμε από το Ντερέκι για το Οροπέδιο των Μουσών. 

Αργά το απόγευμα διασχίσαμε τον Λαιμό. Ο ήλιος καθώς έδυε, έλουζε με χρυσαφένιο χρώμα τις πλαγιές και το τοπίο έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής. Μόλις ανεβήκαμε το συρματόσχοινο στο Πέρασμα του Γιώσου, ο Δημήτρης έμεινε εντυπωσιασμένος  με τη θέα που ξανοίχτηκε μπροστά μας. Ανθρώπινες φιγούρες διακρίνονταν στο βάθος και τα αγριόγιδα έτρεχαν στο καταπράσινο Οροπέδιο των Μουσών με φόντο το επιβλητικό Στεφάνι. Ακολούθησε θερμή υποδοχή από την ομάδα του καταφυγίου Χρήστος Κάκκαλος και αφού μας κέρασαν τα πρώτα σφηνάκια πήγαμε να στήσουμε το αντίσκηνό μας κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Τα μεσάνυχτα, δόθηκε η εκκίνηση του απαιτητικού αγώνα  Olympus Mythical Trail 100km.  Έξω φυσούσε δυνατά κι εμείς μέσα στη ζεστασιά του υπνόσακου δεν καταλάβαμε πότε πιάσαμε 1:00!

Έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 4 00 για να φωτογραφήσω τους αθλητές που θα περνούσαν νύχτα από το Οροπέδιο των Μουσών. Μόλις βγήκα από το αντίσκηνο, είδα τον πρωτο φακό να κατευθύνεται προς το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης, το οποίο ήταν και σταθμός υποστήριξης του αγώνα. Μπορεί να έπεσα μέσα στον χρόνο άφιξης των αθλητών στο Οροπέδιο αλλά άρχισα να τρέχω κι εγώ, φορτωμένος με τον εξοπλισμό στην πλάτη για να προλάβω μερικά κλικ πριν αρχίσει να ξημερώνει. 

Μέσα στο σκοτάδι, άκουσα μια γνώριμη φωνή. Το πρώτο φως του ήλιου μάς βρήκε να φωτογραφίζουμε παρέα με τον Μπάμπη Γκιριτζιώτη και να λέμε τα νέα μας, αυτός για τα ταξίδια του στην Ισλανδία και το εξωτερικό και εγώ για τα νέα μονοπάτια που χαράζουμε σε Ροδόπη και Πίνδο. Θυμηθήκαμε το φοβερό πεντεήμερο που είχαμε οι δυο μας στις νότιες κορυφές του Ολύμπου, μακριά από τα πολυσύχναστες διαδρομές και τα καταφύγια. Είχαμε στήσει τη βάση μας κάτω από την κορυφή της  Μεταμόρφωσης (2.699μ.) και κινούμασταν καθημερινά στις γύρω κορυφές.   Εμείς, το βουνό και τα αστέρια!
 

Η ώρα πήγε 6 30. Το Στεφάνι άρχισε να παίρνει ροζ χρώμα και οι συμμετέχοντες συνέχιζαν να περνούν, ανάμεσά τους και αρκετοί γνωστοί που είχαμε καιρό να βρεθούμε. Επέστρεψα στο αντίσκηνο για να σηκώσω τον Δημήτρη που απολάμβανε τον ύπνο του. “Ξύπνα, είναι ημέρα κορυφής!” του είπα χαριτολογώντας και άρχισα να προσθέτω στο σακίδιό μου τα υλικά που χρειαζόμασταν.

Όταν ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε στο Λούκι του Μύτικα βλέπαμε τους αθλητές να περνάνε από κάτω μας. Τράβηξα τις τελευταίες φωτογραφίες, όσο διέσχιζαν τα Ζωνάρια με κατεύθυνση την κορυφή του Αη Αντώνη (2.816μ.). Σάββατο πρωί, 3 Ιουνίου, ο καιρός ιδανικός και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν στην κορυφή και πίναμε καφέ στα 2.918μ! 

Όταν είσαι εκεί ψηλά ο νους πάει στα μεγάλα, σε αυτά που ερχονται, σε ανθρώπους που αγαπάς, αλλά και σε αυτούς που έφυγαν. “Η σημερινή ανάβαση είναι αφιερωμένη στον Αλέκο Τσιλογιώργη...”, ξεκινάω να γράφω στο ημερολόγιο κορυφής. 

Όλα αυτά που κάνουμε μοιάζουν με παιχνίδια παιδικά μπροστά στα κατορθώματα του “δασκάλου”, όπως τον αποκαλούν πολλοί ορειβάτες. Χειμερινές αναβάσεις στον Όλυμπο, αναρριχήσεις στις δυσκολότερες κόψεις του βουνού με άλλα ονόματα που άφησαν ιστορία στον χώρο, ορειβατικό σκι και σχολές ορειβατικού σκι στα περισσότερα ελληνικά βουνά, συμμετοχή σε δεκάδες διασώσεις, εκπαίδευση εκπαιδευτών, ίδρυση αναρριχητικών πεδίων και σύνταξη αναρριχητικών οδηγών, καθώς και δεκάδες συμμετοχές σε αποστολές στο εξωτερικό (Manaslu κλπ) είναι μερικά από τα επιτεύγματα του μεγάλου Έλληνα ορειβάτη. Το πλούσιο βιογραφικό του, δεν ξέρω αν χωρά στο ημερολόγιο. Σίγουρα, όμως, οι σελίδες δεν είναι αρκετές για να καλύψουν ο μεγαλείο της ψυχής και του χαρακτήρα του.

Τις σκέψεις μου διακόπτει, ευχάριστα, η φωνή του Λορέντζο στον ασύρματο, ο οποίος βρίσκεται σε σταθμό υποστήριξης στο 80ο χιλιόμετρο του αγώνα : 

- Κέντρο από Λειβαδάκι, έχουν περάσει 14 αθλητές μέχρι στιγμής.” αναφέρει ο Λορυ

- “Ελήφθη Λιβαδάκι”, απαντάνε από τη διοργάνωση. 

Λίγο το ελληνικό φιλότιμο, λίγο η ιταλική τρέλα και ο Λορέντζο ολοκλήρωσε, πέρσι, σε 14 ημέρες, μια ατομική προσπάθεια στο βουνό των θεών κατά την οποία ένωσε, σε μια διαδρομή 90 χιλιομέτρων, τα 12 καταφύγια του Ολύμπου. Σκοπός ήταν να συγκεντρώσει χρήματα για την ενίσχυση εξοπλισμού της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης. Σαν χθες, θυμάμαι να σχεδιάζουμε επί χάρτου την πορεία που θα ακολουθούσε. Τελικά, αρκετοί στήριξαν την ιδέα του, συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 2.000€ από την καμπάνια που ¨έτρεξε”΄ και με τα χρήματα αυτά αγοράστηκαν νέοι ασύρματοι και αναβαθμίστηκε το σύστημα επικοινωνίας στον Όλυμπο. Κι εγώ καμαρώνω από εκεί ψηλά για τον φίλο μου και φοράω με υπερηφάνεια τη μπλούζα και την μπαντάνα Olympus 12 Refuge Trail. 

Γοητευμένος από την κοινή προσπάθεια όλων και τη συνάντηση των διαδρομών μας  προς τα άνω , απευθύνω χαιρετισμό από την κορυφή:

- Κέντρο από Μύτικα, λαμβάνει; λέω στον ασύρματο

- Κέντρο λαμβάνει Μύτικα, απαντάνε 

- Καλημέρα σε όλους από την κορυφή! Ηλίας εδώ! Συγχαρητήρια στη διοργάνωση, καλό τερματισμό στους αθλητές και του χρόνου πάλι εδώ!

- Ελήφθη Ηλία, σε άκουσαν όλοι οι σταθμοί. Ευχαριστούμε πολύ και καλή κατάβαση!

Στην κατάβαση από Κακόσκαλα έλεγα στον Δημήτρη  για την χειμερινή διάσχιση που κάναμε μαζί με τον Μιχάλη και τον Γιώργο (Οροπέδιο - Μύτικα - Κακόσκαλα - Σκάλα - Σκολιό) τον Μάρτη του ‘19.  Τα σκι στην πλάτη και κραμπόν - πιολε σε μικτό πεδίο,  καθαρό ski - mountaineering! “Να εδώ, με ζόρισε πολύ αυτό το σημείο, ήταν όλα παγωμένα!” Κι ενώ του περιέγραφα την εμπειρία μας , τα μάτια μου έπαιζαν στις πλαγιές και προσπαθούσα να κρατήσω σημειώσεις για τις επόμενες χειμερινές καταβάσεις.

Άρθρο - Σκι 

Επιστρέψαμε στο Οροπέδιο και το γλέντι του γάμου στο καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος είχε αρχίσει για τα καλά! Είχε προηγηθεί το μυστήριο στην κορυφή του Προφήτη Ηλία (2.788μ.) Οι άλλοτε παγανιστικοί χοροί μετατράπηκαν, τώρα, σε χορούς κυκλωτικούς.  Οι καλεσμένοι χόρευαν ελληνικά παραδοσιακά υπό το βλέμμα του Δία και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ. 

Την Κυριακή το πρωί, μετά από τις αναμνηστικές φωτογραφίες, την τυχαία συνάντηση με τον οδηγό βουνού Μπάμπη Μαρινίδη και την ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη Χριστίνα Φλαμπούρη, την πρώτη ελληνίδα που πάτησε στις 7 ψηλότερες κορυφές του κόσμου, πήραμε τον κατήφορο από το “Κοφτό” για το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Στη μέση της διαδρομής συναντήσαμε τον διαχειριστή του καταφυγίου Διονύση και στο καταφύγιο τη γυναίκα του Μαρία Ζωλότα. “Να είστε γεροί να τον θυμάστε! Το όνομα του πατέρα σου είναι συνυφασμένο με τον Όλυμπο, έγραψε ιστορία ο κυρ Κώστας!”, λέω στη Μαρία η οποία μου απαντά  “ Έφυγε ξαφνικά! Έφυγε, όμως, όρθιος και ευτυχισμένος,στους πρόποδες του βουνού, μέσα στο δάσος και σε κοντινή απόσταση από το σπίτι. Είχε πάει για περπάτημα, όπως έκανε καθημερινά, αλλά δεν γύρισε ποτέ.” Πολλοί γνωρίζουν το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός ως καταφύγιο Ζολώτα.

Το κλείσιμο της εκδρομής έγινε για άλλη μια φορά στα Πριόνια, στην ταβέρνα του Κυρίτση. Στην ιδέα ότι μας περιμένουν παγωμένες μπύρες και καλοψημένες πανσέτες, ανοίξαμε το βήμα μας. Αφού δροσίσαμε τα πόδια μας στα κρύα νερά του Ενιπέα, απολαύσαμε  το φαγητό μας παρέα με τον Πάνο που βρέθηκε στον Όλυμπο για τη δημιουργία ενός βίντεο. Ακολουθησε ακόμη μία στάση στον αγαπημένο μας Νίκο και το Ντίσκο Ρωμεικο. Εδώ, στον Λάκκο Λιτοχώρου, κάτω από τα γιγάντια πλατάνια, ξεκίνησε ο 10ος Mythical και εδώ τελείωσε. Το ίδιο και η δική μας εκδρομή. Σύντομα θα χωρίσουν οι δρόμοι μας και ο παιδικός φίλος θα ξαναφύγει για τα ξένα αφήνοντας ανοιχτή την ημερομηνία για την επόμενη εξόρμηση στα ελληνικά βουνά.