Ο φετινός χειμώνας ήταν σίγουρα πιο βαρύς από τον περσινό. Αδιάψευστη απόδειξη οι χιονούρες του Ολύμπου που ακόμη καλά κρατούν και θα είναι διαθέσιμες για τους ορεξάτους μέχρι τις αρχές Ιουνίου!
Δεν θα μπορούσα να πω όχι στο κάλεσμα του Mike να πάμε για τις τελευταίες στροφές της σεζόν. Ο διάλογός μας δεν κράτησε πολύ:
M:Έρχομαι.
H:Πότε?
M:Την Παρασκευή.
H: Από ποια χώρα? Με έχεις μπερδέψει τελευταία!
M: Πετάω από Ελβετία για Θεσσαλονίκη και φεύγουμε κατευθείαν για Όλυμπο.
H:Οκ! Τα λέμε από κοντά!
Κάπως έτσι άφησα πίσω την Ξάνθη, ο Άλεξ την Θεσσαλονίκη και ο Mike το κέντρο της Ευρώπης και βρεθήκαμε στους πρόποδες του Ολύμπου. Το απόγευμα της Παρασκευής ξεκινήσαμε από την Γκορτσιά. Οι καταπράσινες οξιές μαρτυρούν πως ήρθε η άνοιξη αλλά αποκρύπτουν οτι παραπάνω θα συναντήσεις χιόνια και χαμηλές θερμοκρασίες.
Χωρίς βάρος στην πλάτη, σε 1,5 ώρα βρισκόμασταν στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Σύντομα, έφτασαν και τα μουλαράκια με τις προμήθειες και τον εξοπλισμό μας.
Η νύχτα έπεσε και μας βρήκε να ακούμε, με μεγάλο ενδιαφέρον, τις εμπειρίες του Μιχάλη από την παγκόσμια έρευνα για την κλιματική αλλαγή και τη μεταβολή των παγετώνων στην οποία συμμετέχει ως ερευνητής. Από την γη των Μαορί και την ενδοχώρα της Νέας Ζηλανδίας που ήταν για δυο μήνες μέχρι προετοιμασία για την Γροιλανδία και τις πολικές αρκούδες που θα συναντήσουν το καλοκαίρι.
Μια ματιά στους ανεξερεύνητους παγετώνες του κόσμου (Mike Styllas)
Την επόμενη το πρωί, φορτωθήκαμε σαν τα μουλαράκια και πήραμε την ανηφόρα για το Οροπέδιο των Μουσών. Λίγα μέτρα πιο ψηλά από την Πετρόστρουγκα το τοπίο άλλαξε, το πράσινο της αλπικής βλάστησης έμπλεκε με το λευκό και δεν σταμάτησα να βγάζω φωτογραφίες.
Περάσαμε το Ντερέκι και αντικρύσαμε τις νότιες χαράδρες του Οροπεδίου και των ψηλών κορφών (Σκάλα, Μύτικα, Παραμύτικα). Είχαμε να επιλέξουμε μία από τις καλλονές και ήταν όλες τους πολύ ελκυστικές! Κλείναμε προς την χιονούρα της Σκάλας. Η σκέψη μας ήταν να τραβερσάρουμε το Στεφάνι και το λούκι του Μύτικα για να βγούμε στης Σκάλας και να έχουμε μεγαλύτερη κατάβαση. Από την άλλη, το ρέμα του Γκαβού είναι μια λύση που δεν θα σε προδώσει ποτέ. Στο παιχνίδι μπήκε και το “Κοφτό”.
Συνεχίσαμε την ανάβαση για την κορυφή της Σκούρτας (2.476μ.) και τον Λαιμό. Ο καιρός ήταν καταπληκτικός με ήλιο, ελάχιστα σύννεφα και άπνοια. Το μονοπάτι στο Πέρασμα του Γιώσου ήταν κλειστό από χιόνι και όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, οι διαχειριστές των καταφυγίων του Χρήστου Κάκαλου και του Γιώσου Αποστολίδη το ανοίγουν για να μπορέσουν να περάσουν τα μουλάρια και να τροφοδοτήσουν τα δυο καταφύγια.
Η εικόνα του Οροπεδίου με φόντο το Στεφάνι σε δικαιώνει για τον κόπο που καταβάλεις κάθε φορά να φτάσεις μέχρι εκεί! Ώρα για ξεκούραση! Απολαύσαμε μια μπυρίτσα, έξω από το καταφύγιο, με θέα τη θάλασσα και τις χιονισμένες πλαγιές.
Τράβηξα μερικές φωτογραφίες με το τελευταιο φως του ήλιου να χαϊδεύει τις νότιες κορυφές του Ολύμπου (από αριστερά: Καλόγερος, Φράγκου Αλώνι, Μεταμόρφωση, Κακάβρακας).
Μέσα, η σόμπα είχε ζεστάνει τον χώρο και η συζήτηση συνεχίστηκε όσο το κοτόπουλο σιγοψηνόταν στον φούρνο.
Το πρωί της Κυριακής ήμασταν έτοιμοι για την τελευταία κατεβασιά αλλά ο άνεμος άλλαξε τα σχέδιά μας. Ήταν αρκετά δυνατός, γύρω στα 60km/h και αποφασίσαμε να κατεβούμε στα Πριόνια από το “Κοφτό” και όχι από το λούκι της Σκάλας.
Μπήκαμε στη ρεματιά και πήραμε τις πρώτες στροφές. Εκεί άρχισε το παιχνίδι! Τριγύρω βράχια και στη μέση παράδεισος! Τι μέρα! Απολαυσέ το γιατί θα περιμένεις μισό χρόνο για να ξαναδείς χιόνια έλεγα στον Άλεξ! Τη 2η φορά που αναγκαστήκαμε να βγάλουμε σκι/snowboard για να περάσουμε ένα σημείο με βράχια, είχε ένα παραπάτημα και του έφυγε το ένα ski που μόλις είχε βγάλει. Το είδαμε να παίρνει την κατηφόρα και να τσουλάει μόνο του! Βάζαμε στοιχήματα αν θα σταματούσε ή αν θα έφτανε μέχρι τα Πριόνια. Τελικά, στάθηκε τυχερός και το μαζέψαμε λίγα μέτρα πιο κάτω.
Βγήκαμε από το ρέμα στο ύψος του ελικοδρόμιου, βάλαμε τα καλοκαιρινά μας και ρίξαμε μια ματιά το λούκι του Κοφτού που μόλις είχαμε κατέβει. Άλλοτε, στη χιονούρα αυτη τσουλούσαν τα δέντρα! Πριν την βιομηχανική επανάσταση, εξυπηρετούσε τους ντόπιους για να κατεβάσουν τους κορμούς χαμηλότερα και να τους συγκεντρώσουν στο σημείο που λειτουργεί, σήμερα, η γνωστή ταβέρνα. Εκεί, με τη δύναμη του νερού από τον Ενιπέα, έκοβαν τα ξύλα σε μικρότερα κομμάτια για να τα μεταφέρουν με μουλάρια στο Λιτόχωρο. Εξ ου και το τοπωνύμιο “Πριόνια”.
Πάνω στην ώρα, μας καλεί στον ασύρματο ο κυρ-Μίμης! Πού είστε, μας ρωτάει. Θα κρυώσουν τα κρέατα!
Είχαμε έναν λόγο να συνεχίσουμε με γρήγορο ρυθμό στο διεθνές μονοπάτι Ε4. Οι πρώτοι επισκέπτες ανέβαιναν στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός που μόλις είχε ανοίξει. Διασχίσαμε το δάσος από οξιές και σύντομα βρεθήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα του καταφυγίου Χρήστος Κάκαλος στα Πριόνια. Ήταν εκεί για την καθιερωμένη συνάντηση πριν την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν. Σε λίγες ημέρες όλα τα καταφύγια θα είναι σε πλήρη λειτουργία και τα μονοπάτια θα γεμίσουν από κόσμο.
Εμείς απολαύσαμε το τελευταίο τανγκό του χειμώνα και σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι με ασφαλής αναβάσεις!
Ηλίας Γερμαντζίδης
Ο Ηλίας Γερμαντζίδης είναι Τοπογράφος Μηχανικός και ιδρυτής της χαρτογραφικής εταιρίας ROUTE maps. Έχει καταγράψει με επιτόπια έρευνα τα μονοπάτια και τα σημεία ενδαφέροντος του Ολύμπου για την έκδοση του πεζοπορικού χάρτη Ολύμπου ROUTE maps, καθώς και για την έκδοση χαρτών για ορειβατικό σκι και χειμερινές διαδρομές στο μυθικό βουνό.
Ακολουθήστε μας στo Facebook και το Instagram για να ενημερώνεστε σχετικά με τα νέα και τις δράσεις μας!
Εγγραφείτε στο newsletter μας!
Με την εγγραφή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης
